Vučićev savjetnik: Arapi u Bosni šire ideologiju, a u Srbiji investiraju i grade

Dnevnik „Velt“ se bavi „Beogradom na vodi“ i „neprozirnim arapskim investicijama u Srbiji“. Riječ je prije svega o Ujedinjenim Arapskim Emiratima koji sada rade na poslu koji nije mogao da se realizuje za vrijeme Tita.

„Najveće gradilište Balkana nalazi se u Beogradu”, piše iz Beograda novinarka Torkit Trajhel za dnevnik Velt: „Sto hektara sa građevinskom površinom od 1,8 miliona kvadratnih metara obuhvata ekskluzivno zemljište na obali Save. U srcu glavnog grada Srbije bi trebalo da nastanu skupi stanovi, gigantski tržni centar i sa 168 metara najviši toranj u zemlji, u koji se useljava luksuzni hotel.”

Ovaj projekat je sporan, objašnjava Trajhelova, i zato što, kako kažu kritičari, gradu kojem je potrebna sanacija su investicije potrebne na drugim mjestima. „Čini se da utoliko više profitiraju Ujedinjeni Arapski Emirati, firma Igl Hils iz Abu Dabija je dobila dozvolu da gradi Belgrade Waterfront. Ona ima udio 68 procenata u istoimenom preduzeću a srpska država ima 32 odsto. Dva nebodera već stoje u ovoj nekada trošnoj četvrti. Stanovi su prodati za 3.000 evra po kvadratnom metru. U kupce, prema navodima Beograda na vodi, spadaju Srbi iz zemlje i dijaspore, na primjer, iz SAD. Prenose i da su Arapi kupovali stanove.”

„Šef upravnog odbora Igl hilsa je Mohamed Alabar. Biznismen iz Emirata i osnivač firme Emar, jednog od najvećih građevinskih preduzeća u svijetu, sagradio je između ostalog i hotel Burdž kalifa.”

„Više arapskih zemalja prodire na Balkan. U Bosni i Hercegovini su aktivni investitori iz Saudijske Arabije, u Srbiji – iz Ujedinjenih Arapskih Emirata. U Vojvodini, najvećoj srpskoj pokrajini, koja se graniči sa Beogradom i nekada je bila žitnica Habzburškog carstva, arapski biznismeni su kupili ogromne poljoprivredne površine. Možda da bi preduprijedili nestašice u zemlji koja je najvećim dijelom sagrađena na pijesku i nafti i ne može da proizvede dovoljno životnih namirnica za sopstveno stanovništvo. A možda i da bi odškrinuli vrata ka Evropi. Da bi obezbijedili izvore finansija za vrijeme kada sirovine presuše”.

„U pješačkoj zoni u Beogradu se ljeti, kako stanovnici grada prenose, povećava broj turista iz arapskog prostora, žena u burkama koje kupuju u buticima; muškaraca u odijelima koji popiju i poneko pivo. Dok se u Bosni odomaćuju uglavnom ideologizovani Arapi, u Srbiji su to arapski biznismeni”, kaže Jerg Heskens, savjetnik za privredu srpskog predsjednika Vučića kojeg je poslala njemačka vlada. Ujedinjeni Arapski Emirati, prema navodima Trgovinske komore u Beogradu, u Srbiju investiraju od 2013. Koliko je izdvojeno za građevinski projekat na obali Save – to Komora nije saopštila. Ni direktor Beograda na vodi nije hteo da se izjasni.”

Autorka u nastavku pokušava da pronađe odgovor na pitanje: zašto se Srbija odlučila za Emirate kao partnera – na prvi pogled je napravila loš posao; projekat je povoljan za arapske investicione fondove, a Srbija kao vlasnik manjinskog udjela ima srazmjerno velike troškove. Savjetnik predsjednika Vučića Heskens priznaje da su detalji projekta Beograd na vodi, koji je Vučić proglasio za projekat od nacionalnog značaja, djelimično obavijeni mrakom. Niti je bilo javnog takmičenja ideja, niti je stanovništvo aktivno uključeno u planiranje. Zakonski propisi su izmijenjeni, a izdat je i „lex special”. Autorka citira Heskensa riječima: „Ponešto se odvijalo netransparentno, ali na kraju su svi ugovori objavljeni. U konačnici računa se samo rezultat”. On dodaje da nastaje 20.000 novih radnih mjesta i da će Beograd ekonomski da napreduje, te da i njemačka preduzeća konkurišu kao izvođači radova.

„Srpska ekonomska strategija glasi: svi investitori su dobrodošli – bilo da je riječ o ruskom, kineskom, njemačkom ili arapskom kapitalu”, kaže Heskens. I Izrael vidi potencijal u Srbiji. „Sa dvije milijarde evra direktnih investicija je Izrael jedan od top-investitora u branši nekretnina u Srbiji”, saopštila je izraelska ambasada u Beogradu kojoj se obratio Velt.

Autorka objašnjava da planovi za renoviranje Savamale datiraju još iz šezdesetih godina, kada je Tito htio da „urbanizuje” tu četvrt, „ali ti planovi nikada nisu realizovani”. „Dok nije počelo renoviranje, to zemljište na najboljoj lokaciji je bilo potpuno zapušteno. „Tamo su živjeli Romi u udžericama, okolo su tumarali psi-lutalice, a sada su tamo nikla nova igrališta, parkirališta, novo šetalište koje mogu da koriste svi Beograđani”.

Članak se završava pričom o inicijativi „Ne davimo Beograd”, rušenju u Savamali, te kako je, „kako izgleda, predsjednik Vučić bezobzirno sproveo svoj omiljeni projekat”. Ali i da građanska inicijativa želi da nastavi svoje aktivnosti – mada nije mogla da spriječi Beograd na vodi.