Tragedija planinara na Bjelašnici 1962. godine do danas nije potpuno riješena

U noći između 1. i 2. decembra 1962. godine dogodila se jedna od najvećih planinarskih tragedija u bivšoj Jugoslaviji.

Grupa od jedanaest osoba, članova sportske sekcije “Naša krila” iz Zemuna i planinarskog društva “Željezničar” iz Sarajeva krenula je 29. novembra 1962. godine na Bjelašnicu…

Najstariji član je imao 31 godinu, a ostali su imali između nepunih 15 i 19.

Nesretno su nastradala sedmorica planinara, petorica iz Zemuna i dvojica iz Sarajeva.

Spasioci su tragali u prečniku od pet kilometara, uz maglu, snažan vjetar i snježne padavine, na niskoj temperaturi, zaleđenoj planini… Prvog dana nađeni su Slobodan Vujinac, Anđelko Sabo-Pešić, Nikola Kožuh i Siniša Tvorić, drugog Zoran Tvorić, a posljednjeg dana Aleksandar Krnješevac i Zoran Ivanišin

U snježnoj oluji 2. decembra 1962. godine samo 500 metara od objekta bjelašničkog Opservatorija stradali su Zoran Ivanišin (19), Slobodan Vujinac (18), Nikola Kožuh (16), Aleksandar Krnješevac (15), Anđelko Sabo Pešić (15) iz Zemuna i Sarajlije braća Siniša (18) i Zoran (16) Tvorić.

Do najbližih kuća uspjeli su da stignu Miodrag Prvanović, Rifat Hasečić i braća Vojislav i Branko Matić.

Jedanaestorica mladića, članova Kinokluba, 2. decembra 1962. godine krenuli su na Bjelašnicu da bi kamerom zabilježili predjele planine za dokumentarac „Bijela smrt”. Sedmorici njih život je prekinula bijela smrt.

Organizacija je bila loša, Zemunci loše obučeni i obuveni, neki su čak i u mokasinima bili, a vođa akcije – neautoritativan.
Ignorisali su molbe domara na “Sitniku” da ne kreću prema vrhu jer se sprema loše vrijeme – što je dovelo do pogibije u snježnoj oluji brzine od 160 km/h.

Kako je rekonstrukcija uviđaja pokazala, grupa se razbila na dva dijela. Pojedinačno su tražili put ka vrhu, potpuno izgubljeni, na izuzetno niskoj temperaturi. Najbliži Opservatoriju nađen je na 150 metara od spasonosne planinarske sobe, najdalji su nađeni na udaljenosti od tristotinjak metara.

Ono što je možda najstrašnije u cijelom ovom slučaju je to da se vođa akcije – Miodrag Prvanović, sa braćom Vojislavom i Brankom Matićem te Rifatom Hasečićem uspio spustiti do sela Milišići, a mještanima sela uopšte nisu pomenuli svoje drugove?!

Do danas je ostalo nerazjašnjeno zašto su svojim ćutanjem svoje drugove odveli u smrt.

U potrazi za nestalim učestvovalo je više od 200 osoba, uključujući i rodbinnu nestalih.

Spasioci su tragali u prečniku od pet kilometara, uz maglu, snažan vjetar i snježne padavine, na niskoj temperaturi, zaleđenoj planini… Prvog dana nađeni su Slobodan Vujinac, Anđelko Sabo-Pešić, Nikola Kožuh i Siniša Tvorić, drugog Zoran Tvorić, a posljednjeg dana Aleksandar Krnješevac i Zoran Ivanišin.

Stradanje planinara na Bjelašnici punio je stupce svih novina u Jugoslaviji

Godišnjica pomenutog događaja obilježena je ovog vikenda subotnjim Memorijalnim pohodom koji je startao iz Babinog dola, preko Štinjeg dola do Opservatorija bilo je 170 planinara iz Sarajeva, Zenice, Makarske, Mostara, Zemuna, Beograda, Sombora.

Subotnji Memorijalni pohod, 27. po redu, organizirali su HPD “Bjelašnica 1923” iz Sarajeva i PK “Železničar” iz Beograda.

Do 1992. godine pohod je organiziran svake godine, a onda je prekinut, da bi nakon rata sarajevsko Hrvatsko planinarsko društvo “Bjelašnica – 1923” i beogradski Planinarski klub “Železničar” obnovili memorijal, koji iz godine u godinu biva sve masovniji.

Na startu pohoda u subotu  učesnicima se obratio Krunoslav Radijelović koji je 2. decembra 1962. godine bio u tadašnjoj gorskoj službi spašavanja i prije polaska mladića na vrh Bjelašnice sa njima se susreo u planinarskom domu na Sitniku. On je evocirao uspomene na tragični događaj i naredne dane kad su tragali za stradalim zemunskim i sarajevskim planinarima.

Predstavnica beogradskog planinarskog kluba “Železničar” Nadica Stojkov je u obraćanju na startu pohoda izrazila zahvalnost bh planinarima što svake godine masovnim odzivom iskazuju poštovanje i sjećanje na mladiće iz Zemuna koji su zajedno s dvojicom Sarajlija stradali 1962. godine na vrhu Bjelašnice.

Nakon uspona do objekta Opservatorija, učesnici pohoda su odali poštu i položili vijenac na spomenik podignut na mjestu najveće tragedije u planinarstvu na prostoru bivše Jugoslavije.