legendarni glumac
Prije 100 godina rođen je Čkalja, umro je u bijedi: “Hvala Srbijo, pustili ste me da glođem do koske”
Prije smrti živio je od pomoći komšija i skromne penzije Preminuo je u Beogradu 20. oktobra 2003. godine
Prije tačno 100 godina, 1. aprila 1924. u Kruševcu je rođen glumac Miodrag Petrović Čkalja, jedan od najvećih komičara bivše Jugoslavije.
Čkalja je u Kruševcu završio gimnaziju, da bi 1946. godine postao je član dramaturgijskog studija Radio Beograda.
Poznat u cijeloj Jugoslaviji
U pedesetim godinama prvi put se pojavljuje na državnoj televizije i tako postaje sve više poznat u čitavoj Jugoslaviji.
Veliku popularnost stekao šezdesetih godina u TV-serijama Radivoje Lole Đukića i Novaka Novaka: “Servisna stanica”, “Muzej voštanih figura”, “Licem u naličje”, “Crni sneg”, “Sačulatac”. U sedamdesetim i osamdesetim godinama ostvaruje nezaboravne uloge u serijama “Kamiondžije” i “Vruć vetar”.
Zapažene uloge imao je u seriji “Kamiondžije 2” (1983), kao i u filmovima “Orlovi rano lete” (1966), “Bog je umro uzalud” (1969), “Paja i Jare” (1973), “Avanture Borivoja Šurdilovića” (1980) i “Kamiondžije ponovo voze” (1984).
Imao je i uspješnu saradnju s kolegom Mijom Aleksićem. Bio je omiljen u svim republikama bivše Jugoslavije. Za svoje maestralne uloge dobio je brojne nagrade. Za vrijeme Miloševića, iako u starosti, onemogućeno mu je nastupanje zbog kritičkog stava prema tadašnjoj vlasti.
Prije smrti živio je od pomoći komšija i skromne penzije Preminuo je u Beogradu 20. oktobra 2003. godine.
Mučilo ga siromaštvo
Čkalja se često žalio kako ga muči samoća. Napušten od kolega, gledajući kako mu prijatelji jedan po jedan umiru, Čkaljin čuveni osmjeh počeo je da blijedi. On je dobio nagradu za životno djelo “Car Konstantin”, a tada je u govoru rekao ono što smo odavno zaboravili.
-Imam 76 godina i ništa mi ne treba. Živio sam i živim skromno. Ali, znači mi da naša djeca žive normalno. Da sam u Americi, i da sam primio ovako veliku nagradu zahvalio bih se, prvo, svojoj ženi, pa djeci, pa tašti, zatim producentu i reditelju. Ali, pošto sam, srećom, u svojoj dragoj zemlji Srbiji, zahvaljujem se, prvo, svom šefu samoposluge što mi, ponekad, odvoji penzionersku kosku, pa komšinici u baraci koja mi ostavi mlijeko ispod tezge, pa mom poštaru koji mi uvijek, na vrijeme sa zakašnjenjem, donese penziju. Da nije bilo njih, ne bih bio ovde – rekao je glumac 2002. godine na dodjeli, samo godinu dana pred smrt.
Tom prilikom je izgovorio i rečenicu koja i dalje odzvanja u glava mnogih:
“Hvala, Srbijo, pustili ste me da glođem do koske”.
