Kako se “čistilo” beogradsko podzemlje

Prije 1993., kada je Janko Baljak počeo snimanje filma, od žestokih beogradskih momaka tog doba koji su htjeli sve, sad i odmah, već su bili pokojni Romeo Savić, Dejan Marjanović Šaban, Slaviša Pavić Pirke i Aleksandar Knežević Knele.

Romeo Savić

Jedan od takozvanih kraljeva beogradskog podzemlja tvrdio je da nije kriminalac jer prodaje samo drogu otetu od dilera koji su radili za policiju. Romeo Savić bio je jedan od onih momaka koju su devedesetih godina slovili kao ‘kraljevi podzemlja’. Ali za razliku od većine svojih ‘kolega’ po oružju, on nije pristajao da ga zovu kriminalcem.

Na pitanje Vojislava Tufegdžića i Aleksandra Kneževića, autora filma “Vidimo se u čitulji” i knjige “Kriminal koji je promijenio Srbiju“, kako bi onda objasnio to što radi i što zapravo je, odgovorio je:

“Nisam kriminalac, već čovjek koji mora raditi neke stvari. Ne privlači me velika lova i zato sam normalan. Ali novca imam, a ako bog da, imaću ga i više.”

Okolnosti smrti Romea Savića nikada do kraja nisu razjašnjene: u tri sata ujutro 8. novembra 1994. godine dobio je na pager poruku da se javi dvjema djevojkama. U četiri sata je izašao, u šest je nađen nađeno njegovo beživotno tijelo pred vratima njegovog stana: jedna od potpisanih djevojaka tvrdila je da nikakvu poruku nije slala… Imao je 24 godine.

Službena verzija bila je da je smrt nastupila nakon što je popio tablete kojima je htio umanjiti djelovanje kokaina. Podzemlje je vjerovalo da su mu se osvetili policajci dileri.

Mihajlo Divac

Bokser s Novog Beograda bio je jedan od nezaustavljivih kriminalaca, koji je napadao i kad je u njega bio uperen pištolj. Kraj je dočekao 12. februara 1995.

Svi koji su znali Mihajla Divca, rođenog 1967. godine, kao jednu od njegovih glavnih osobina isticali su – srčanost. Kada mu je zatvorski čuvar obećao batine, Divac je nasrnuo na njega.

Dejan Marjanović Šaban

Dejan Marjanovic Šaban ubijen je 18. oktobra 1994. godine. Njemu je život oduzeo Aleksandar Paunović poznatiji kao “Mali Paun”. Sedam dana kasnije Paunović se predao policiji.

Slaviša Pavić Pirke

Stradao 16.08.1993. godine u vrtu FK “Bežanija”, u punom kafiću. Tada je pogođena i konobarica koja se nalazila blizu njega kada su rafali zasuli kafić.

Deset osoba je tada povrijeđeno.

Bane Grebenarević

Dečko s užarenog beogradskog asfalta volio je pucati na protivnike, pa je i stradao u sačekuši na Bežanijskoj kosi 27. marta 1996. godine.

Imao je dvadeset godina.

Jugoslavenska nogometna reprezentacija igrala je 27. marta 1996. s Rumunijom kad je Grebenarević izišao iz zgrade u kojoj su mu živjeli roditelji, u Ulici Stojana Aralice na beogradskoj Bežanijskoj kosi, i zajedno sa Šubarom sjeo u svoj crni Corrado.

Čim je auto krenuo niz ulicu, odjeknuli su rafali iz dva smjera, najvjerovatnije iz kalašnjikova. Ispaljeno je više od 40 metaka. Bio je najmlađi lik iz filma Vidimo se u čitulji.

Goran Vuković Majmun

Vođa “voždovačkog klana“ je 1986. u Frankfurtu lišio života kriminalca Ljubomira Magaša. Likvidiran je 12. decembra 1994. godine.

Vuković je po povratku u Beograd, prema autorima filma “Vidimo se u čitulji”, mjesečno zarađivao od 50.000 do 100.000 maraka od poslova u Evropi i isto toliko i u Srbiji.

Bojan Petrović

Reketar, pljačkaš i narkobos izrešetan je na uglu Brankove i Carice Milice u Beogradu 28. februara 1998. godine.

Malo nakon ponoći 28. februara 1998. Jaguar s kotorskim tablicama zaustavio se na semaforu na uglu Ulice carice Milice i Brankove. S kraja kolone automobila koji su čekali zeleno, uz škripu guma, izletio je Fiat bez registarskih oznaka i stao pored Jaguara.

Dva nepoznata mladića izrešetala su vozača i suvozača u njemu.

Aleksandar Knežević Knele

Tijelo jednog od najpoznatijih kriminalaca devedesetih Aleksandra Kneževića Kneleta pronađeno je u beogradskom hotelu Hyatt 28. oktobra 1992. godine. Njegovi prijatelji su objavili 162 osmrtnice! Njegovo tijelo nađeno je u apartmanu tada najluksuznijeg hotela u Beogradu.

Knele je kod sebe imao u džepu 5.000 maraka gotovine i na sebi zlata u vrijednosti od 80.000 maraka. Tufegdžiću i Kneževiću njegov otac rekao je: “Niti mi je sin bio kriminalac, niti se bavio reketom. Kamo sreće da se bavio! Nije bio siledžija.”

Bojan Banović

Bio je “žestok dečko” i član voždovačke ekipe. Živio je do 27. novembra 1994, godine, kada je imao 19 godina. Kraj je dočekao u obračunu s pripadnicima klana sa Zvezdare.

U filmu “Vidimo se u čitulji”, Bojan se pojavljuje u društvu momaka s Voždovca u ekipi Gorana Vukovića. Pokopan je 1. decembra 1994. godine i na njegovom sprovodu većina tih žestokih dečkiju su pustili suzu.