Dan kada je FNRJ osudila na smrt zločinca Dražu Mihailovića

U arhivi Infobiroa, kojoj Fokus.ba ima pristup, pronašli smo tekst “Sarajevskog dnevnika”, koji je objavljen 16. jula 1946. godine, u kojem je detaljno opisana presuda ratnom zločincu i fašističkom saradniku Dragoljubu Draži Mihailoviću. Dan kasnije, 17. jula 1946. godine izvršena je smrtna presuda. Slava partizanima!

Danas u 8 časova Vrhovni sud FNRJ Vojno vijeće u ime naroda, izrekao je presudu grupi izdajnika i ratnih zločinaca na čelu sa Dražom Mihailovićem.

Optuženi: Mihailović Dragomir-Draža, dr Moljević Stevan, Žujović Mladen, dr Topalović Živko, Vilović Đuro, Radić Radoslav-Rade, Vranješević Slavoljub, Glišić Miloš, Jovanović Slobodan, dr Purić Božidar, Ninčić Momčilo, Živković Petar, Knežević Radoje, dr Gavrilović Milan Knežević Živan, Fotić Konstantin, Jovanović Dragomir-Dragi Dinić Tanasije-Tasa, Jonić Velibor, Dokić Đura, Mušicki Kosta, Pavlović Boško, dr Marković Lazar-Laza i dr Kumanudi Košta krivi su i to: Prvo, Mihailović Dragoljub-Draža, od početka druge polovine 1941, pa za sve vrijeme okupacije organizovao i rukovodio četničke formacije pod imenom četnici Draže Mihailovića i tzv. ≫vojske u utadžbini.

Što je radi ugušivanja narodno-oslobodilačke borbe naroda Jugoslavije i podržavanja okupacije, stupio u vezu s okupatorskim vlastima i sve do kapitulacije Njemačke provodio političku i vojnu saradnju sa svima okupatorima, sklapao sporazume i ugovore za vođenje zajedničke borne protiv svoje Otadžbine. Primao od okupatora naoružanje, hranu i spremu i drugu pomoć, stavljao svoje jedinice pod komandu okupatora, odobravao svojim komandantima da se , svojim odredima legalizuju kod okupatora itd.

Što je od samog početka svoje izdajničke djelatnosti stupio u vezu s Nedićem, davao direktive svojim komandantima za sklapanje sporazuma s ustašama i priznavanje suvereniteta tzv. NDH. uz polaganje zakletve na vjernost i Paveliću. Što je radio da skrene nacionalnu oslobodilačku borbu na put građanskog rata i razbijao jedinstvo u borbi srpskog naroda, što je u skladu s politikom okupatora radio na razbijanju bratstva i jedinstva naroda Jugoslavije na upostavljanju nacionalnog ugnjetavanja i raspirivao nacionalnu i vjersku mržnju prema narodima Jugoslavije.

On je zajedno sa izbjegličkom vladom vršio propagandu da nije vrijeme za borbu protiv okupatora, čiju je podržavao okupaciju i slabio ratni napor Jugoslavije. Nakon vojničkog poraza on je organizovao terorističke napade i grupa uz pomoć Gestapoa i upućivao ih da vrše diverzije, sabotaže i atentate, kako bi ugrozio mnogi uskladni demokratski poredak FNRJ. On je u avgustu 1941 godine poslije sporazuma s partizanima mučki napao jedan vod valjevskog partizanskog odreda u selu Klaninici. U vrijeme kada je buknuo narodni ustanak, on je uspostavio vezu s izdajnikom Milanom Nedićem i po njegovom pozivu uputio u Beograd svoju delegaciju s ovlašćenjem da zaključe sporazum s Nedićem o zajedničkoj borbi protiv NOP-a.

Po ovome sporazumu delegacija optuženog Mihailovića primila je od Nedića novčanu pomoć. Vršeći pripreme za opšti napad na partizane optuženi Mihailović primio je pod svoju komandu veći broj vojvoda Koste Pećanca, koji su se bili otvoreno stavili u službu okupatora, kao na pr. Jovana Skakovića, Nikolu Kalabića, Božu Javorskog itd. On je naredio svojim komandantima Milošu Glišiću i Vučku Ignjatoviću u septembru 1941 godine, da napadnu partizane u Požegi i da je zauzmu od partizana. Naređivao je svojim komandantima da razoružaju partizanske kurire i manje partizanske grupe da zaustavljaju vozove koji su išli od Čačka do Užica i da otimaju transporte.

Primajući poruku koju mu je prenio Hadson ≫da Jugosloveni imaju da se bore za Jugoslaviju a ne da se borba pretvori u pobunu komunista za Sovjetsku Rusiju.“ Optuženi Mihailović je prekršio sporazum o zajedničkoj borbi četnika i partizana protiv okupatora i njinovih domaćih slugu. Uoči između 1 i 2 novembra 1941. četnici pod komandom Glišića i Ignjatovića napali su na Užice na položaju zvanom Trešnjice. 20 novembra 1941 optuženi Mihailović je preko svojih preko svojih predstavnika sa pretstavnicima Vrhovnog štaba partizanskih odreda Jugoslavije zaključio sporazum o primirju i obavezao se da vodi borbu protiv okupatora u zemlji. On je taj sporazum pogazio u najtežoj fazi borbe u toku Prve neprijateljske ofanzive protiv oslobođene teritorije. Poslije toga on je izdao svojim komandantima naređenje da se legalizuju.

Već 1941 godine nakon što je izdao narodni ustanak u Srbiji, Mihailović je stupio u spregu sa njemačkim okupatorom. Iste godine Mihailović je uputio u Crnu Goru svoje oficire sa zadatkom da uspostave vezu s četničkim komandantima u Crnoj Gori i Sandžaku i dalje prenesu njegova uputstva za borbu protiv partizana. Takođe je te iste godine uputio svoje oficire u Bosnu i Hercegovinu radi organizovanja četnika, koji su zaključili pismeni sporazum o saradnji četnika i italijanskih okupatora u borbi protiv partizana.

U toku 1941. godine komandant optuženog Mihailovića Ilija Trifunović-Birčanin osnovao je četničke odrede u zapadnoj Bosni i Lici, a zatim u Dalmaciji. koji su u najtješnoj saradnji s Italijanima vodili borbu protiv partizana. U Sloveniju je optuženi Mihailović uputio svog oficira majora Karla Novaka, koji je organizovao slovenačke četnike pod nazivom ≫plava garda≪, koja je otvoreno sarađivala sa okupatorom.

U cilju ugušivanja ustanka u Crnoj Gori, Istočnoj Bosni i Sandžaku, Mihailović je u maju 1942 godine prešao iz Srbije na planinu Zlatar a odatle u Crnu Goru i neposredno rukovodio operacijama četničkih jedinica, koje su zajedno s Italijanima vodile borbu protiv partizana. Tokom operacija Italijani su prevozili četničke jedinice svojim kamionima sa sektora na sektor pa i članovi vrhovne komande, optuženog Mihailovića, prevozili su se italijanskim kamionima kroz italijanske garnizone. Sam optuženi Mihailović sa svojim štabom smještao se u neposrednoj blizini italijanskih garnizona.

Nakon što su partizani bili prinuđeni da napuste slobodnu teritoriju u Crnoj Gori, Sandžaku, Istočnoj Bosni i Hercegovini, četnici Draže Mihailovića produžili su saradnju sa Italijanima. Komandant optuženog Mihailovića, Pavle Đurišić, dočekuje i pozdravlja ratnog zločinca italijanskog generala Pircija Birolija, guvernera Crne Gore, a četnici Draže Mihailovića kolju i vješaju crnogorske rodoljube. Poslije bezuspješnog pokušaja da zajedno sa Nijemcima, Italijanima i ustašama u jeseni 1942 razbije partizanske snage na Dinari i u zapadnoj i centralnoj Bosni, optuženi Mihailović potstrekivan od engleskog pukovnika Belija, pristupa brižljivom izvođenju priprema za učestvovanje četničkih jedinica u IV neprijateljskoj ofanzivi. On je lično napravio plan operacija za četničke jedinice, četničkim jedinicama komandovao je optuženi Mihailović preko majora Ostojića i neposredno.

U završnoj fazi operacija Mihailović je komandovao i izvjesnim dijelovima italijanske divizije ≫Taurinenze≪. Za vrijeme tih borbi četnici Draže Mihailovića u Srbiji zajedno sa Nijemcima, nedićevcima, Ijotićevcima i Bugarima, učestvovali su u borbama protiv partizana. Po direktivama optuženog Mihailovića, četnički odredi u Bosni sklopili su sporazum sa ustašama, a u Sloveniji sa slovenačkom ≫bijelom gardom≪. Primajući materijalnu pomoć i direktive od emigrantskih vlada kao i poruku engleskog generala Mastersona da što prije likvidira komuniste, optuženi Mihailović je za vrijeme od ljeta 1943 do svršetka rata održao niz sastanaka i stupio u vezu sa pretstavnicima njemačke komande u Jugoslaviji. 20 avgusta 1944 godine Mihailović se lično sastao sa Milanom Nedićem i optuženim Dragomirom Jovanovićem u selu Razani, gdje je sklopljen sporazum da Nedić optuženom Mihailoviću daje mjesečno 100 miliona dinara novčane pomoći, da mu izliferuje 30.000 pušaka od Nijemaca, 3 miliona puščanih metaka, uniforme i obuću i da Nedić u cilju koordinacije i akcije protiv NOV-e stavi svoje snage pod komandu Mihailovića.

Pored toga optuženi Mihailović se lično sastaje sa šefom upravnog štaba njemačkog vojnog zapovjednika za Srbiju Nojbaherom u selu Rošcima avgusta 1944 godine, a sa gestapovcem Šterkerom još 4 puta. Na liniji borbe protiv NOP-a optuženi Mihailović je u martu 1945 g. uspostavio vezu i slao pisma preko advokata Brašića nadbiskupu Stepincu i Anti Paveliću, organizatoru pokolja srpskog i hrvatskog naroda.

Zaključujući svoje izdajničko djelo optuženi Mihailović prije istjerivanja Nijemaca iz Jugoslavije i uništenja četničkih jedinica, prešao je na terorizam. Tako je u martu 1945 godine osnovao u Modriću u Bosni školu za teroriste, kojima je dao ime ≫kraljevskih komandosa≪. Optuženi Mihailović i njegovi komandanti u toku čitavog rata i okupacije izvršili su bezbrojne ratne zločine nad narodom u svim krajevima Jugoslavije. Tako su u novemru 1941 godine četnici strijeljali u selu Braićima na mjestu zvanom Drenovi Vrh oko 500 zarobljenih partizana i njihovih pristalica. 1941 godine Mihailović je naredio svom komandantu Daki Tešmanoviću da preda oko 365 zarobljenih partizana srpskoj državnoj straži. Tešmanović ih je predao Jovanu Škavi, a ovaj Nijemcima koji su strijeljali 270, a ostale otjerali u logore. U decembru 1941 i tokom januara 1942 godine četnici su poklali 2000 Muslimana, ljudi , žena i djece iz okoline Foče, Goražda i Čajniča.

U aprilu 1942 godine četnici Lazara Tešmanovića i Rade Radića ubili su 70 ranjenih partizana a u aprilu 1942 godine dva Mihailovićeva komandanta bataljona u Čelebiću, Spasoje Dakić ubio je engleskog majora Terensa Atertona, njegovog radio telegrafistu i jednog engleskog narednika. U avgustu 1942 godine četnici su pod komandom Petra Bačevića zaklali u Foči i selima Bukovice oko hiljadu lica muslimanske vjeroispovjesti, a septembra 1942 godine četnici Petra Bačevića ubili su u Makarskoj 900 Hrvata i nekoliko katoličkih sveštenika i 17 sela zapalili. U avgustu četnici pod komandom majora Zaharije Ostojića i Petra Bačevića, zaklali su oko 2500 lica muslimanske vjeroispovjesti oko Ustikoline i Jahorine.

U januaru 1943 godine četnici Pavla Đurišića ubili su u srezu Bjelopoljskom 1400 ljudi žena i djece muslimanske vjeroispovijesti. U februaru 1943 godine četnici pod komandom Zaharija Ostojića, Pavla Bačevića, Pavla Đurišića i drugih u srezovima plevaljskom, čajničkom i fočanskom zaklali su 2400 muškaraca i 8000 staraca, žena i djece i spalili 2000 domova itd. Drugo, d-r Moljević Stevan, Žujović Mladen,, d-r Topalović Živko i Vilović Đura, što su u toku rata zajedno sa optuženim Mihailovićem po direktivama emigrantskih vlada rukovodili izdajničkim ≫ravnogorskim pokretom ≪ bili članovi tzv. ≫Centralnog nacionalnog komiteta≪ i na teritoriji koju su držali četnici organizovali ravnogorske, pokrajinske, okružne, sreske i mjesne organizacije, čiji je osnovni zadatak bio gušenje NOP. Oni su organizovali prijeke sudove i ubijali rodoljube, vršili prisilnu mobilizaciju i rekvizicije za četnike i širili izdajničku propagandu.

Oni su u januaru 1944 godine u selu Ba organizovali kongres reakcionarnih elemenata iz vrhova bivših političkih partija i sa njima popunili svoj CNK, a sve u namjeri da time dadu političku, podršku izdajniku Mihailoviću i da razbiju narodnu vlast. Treće. Radoslav Rada Radić, što je kao član štaba četvrtog krajiškog partizanskog odreda, dok je taj odred vodio borbu protiv ustaša po naprijed pripremljenom planu organizovao grupu od oko 100 Ijudi, pa je ova grupa noću 31 aprila 1942 godine mučki napala dio štaba i bolnice i tom prilikom pobili oko 15 partizanskih boraca i rukovodilaca, među kojima i narodnog heroja d-r Mladena Stojanovića. On je rukovodio napadom na partizansku bolnicu u Čemernici i na terenu pobio oko 60 rukovodilaca NOP. 1942 i 1943 godine zaključio je pismene sporazume sa ustaškim generalom Brozovićem i njemačkom komandom u Banjoj Luci o zajedničkoj borbi protiv partizana. On je 25 juna 1942 godine kao komandant četničkih odreda zapadne Bosne u saradnji sa Nijemcima i ustašama vodio uporne borbe protiv partizana i kao član CNK organizovao odrede u zapadnoj Bosni.

Četvrto, Vranješević Slavoljub stupio je u službu izdajnika Milana Nedića u komandu žandarmerije 1941 godine i odatle sa jednim odredom nedićevaca prešao u Istočnu Bosnu i zajedno sa Jezdimirom Dangićem i Nijemcima vodio borbu protiv partizana. On je po naređenju optuženog Mihailovića organizovao crne trojke i leteće brigade sa zadatkom da hvataju i likvidiraju partizane i njihove simpatizere. Peto. Miloš Glišić je u julu 1941 godine stupio u organizaciju optuženog Mihailovića i kao načelnik štaba četničkog odreda zajedno sa Vučkom Ignjatovićem rukovodio četničkim jedinicama prilikom napada na Užičku Požegu.

U novembru 1941 godine poslije povlačenja partizanskih snaga iz Srbije, postupajući po naređenju Mihailovića i ostajući pod njegovom komandom, on je vodio borbu za konačno izbacivanje partizanskih snaga iz Srbije i uništenje rodoljuba. U III neprijateljskoj ofanzivi u Sandžaku, učestvovao je kao komandant svih četničkih snaga zajedno sa Italijanima. Šesto. Optuženi Jovanović Slobodan, Purić. Božidar, Ninčić Momčilo, Živković Petar, Gavrilović Milan i Knežević Radoje su podržavajući politiku profašističkih diktatura u staroj Jugoslaviji nakon zaključenja sramne kapitulacije i bjegstva iz zemlje, stalno i uporno sprovodili politiku podržavanja okupacije i gušenje Narodno-oslobodilačkog pokreta u zemlji. U tu svrhu izdavali su direktive da još nije vrijeme za borbu, davali su stalnu političku podršku izdajniku Mihailoviću, održavali veze sa Milanom Nedićem i drugim kvislinzima u zemlji. U istom cilju preko radio emisija raspirivali su bratoubilačku borbu među narodima Jugoslavije. Izdali su optuženom Mihailoviću naređenje o formiranju prijekih sudova i primjeni Zakona o zaštiti države i na taj način potsticali četničke i kvislinške bande za zločine nad narodom. Oni su iz državne kase izdržavali optuženog Mihailovića ј vršili nabavke za četničke formacije.

Preko radio emisija i raznih publikacija u inostranstvu vršili su propagandu za optuženog Mihailovića i njegove četnike, prikazujući ga lažno kao nosioca otpora u zemlji protiv okupatora i tako su obmanjivali svjetsku javnost o događajima u Jugoslaviji, a mnoge ljude u našoj zemlji navodili na put izdaje. Pomažući optuženog Mihailovića i njegovo četnike protiv NOV povezujući se sa Milanom Nedićem i drugim kvislinškim elementima u zemlji, oni su potkopavali i slabili borbu Jugoslavije i naših saveznike, protiv fašističkih agresora. Sedmo. Optuženi Dragomir Dragi Jovanović, Dinić Tanasije, Jonić Velibor, Dokić Đura, Mušicki Kosta i Pavlović Boško su se, produžujući svoju raniju protivnarodnu djelatnost, odmah poslije okupacije stavili u službu njemačkog okupatora i po njegovom nalogu organizovali u Srbiji upravni aparat kome je na čelu stajala vlada Milana Nedića. Uz pomoć okupatora oni su organizovali specijalnu policiju koja je u okviru zločinačko djelatnosti njemačkog Gestapoa sprovodila sistem strahovlade nad srpskim narodom. Takođe su organizovali vojne formacije, srpske državne straže, srpski dobrovoljački korpus, srpsku graničnu stražu u kojoj su nasilno mobilisani naje državljane. Vodili su zajedničku borbu protiv NOV-e primajući od Nijemaca oružje i izvršavajući njihova naređenja. Kao sluge fašizma i reakcije oni su pomoću pomenutih vojnih i policiskih formacija i upravnog aparata za vrijeme rata vršili masovna ubistva stanovništva, osnivali koncentracione logore i u njih odvodili desetine hiljada ljudi, žena i djece, gdje su ih podvrgavali zvjerskim mučenjima i uništavanju.

Desetine hiljada ljudi slali su na prinudne radove u zemlju i u Njemačku, organizovali i vršili pljačku narodne i državne imovino, osiguravali ekploataciju rudnjka državnih preduzeća, saobraćaja, javnih dobara, koja su služila za javne potrebe Nijemaca. Svim sredstvima su vršili nacističku izdajničku propagandu, kojom su zavodili narodne mase u cilju ugušenja NOP-a, fašiziranja zemlje i uključenja Srbije u Hitlerov ≫novi evropski poredak≪. Osmo. Optuženi Kosta Mušicki postavljen je za komandanta srpske dobrovoljačke komande u septembru 1941 godine. Od ljotićevaca i drugih fašističkih elemenata formirao je 10 odreda sa kojima je učestvovao u borbi protiv partizana. Jedan od tih odreda pod komandom Marisava Petrovića učestvovao je zajedno sa Nijemcima 1941 godine u oktobru u strijeljanju oko 7000 ljudi u Kragujevcu. On je 1942 godine snabdjevač oružjem i ratnom spremom i kao komandant srpskog dobrovoljačkog korpusa vodio borbu protiv partizanskih odreda u Sanđaku, Srbiji i Crnoj Gori vršio masovna hapšenja, prisilnu mobilizaciju i druge zločine. 1942 godine učestvovao je zajedno sa Nijemcima u borbi protiv Crvene armije i NOV-e prilikom oslobođenja Beograda. Deveto. Optuženi Lazar Marković učestvovao je u avgustu 1941 godim u Beogradu na konferenciji koju je organizovao Gestapo. Sa ove konferencije objavljen je ≫apel≪ srpskom narodu, kojim se poziva srpski na rod na lojalnost okupatoru i na bezobzirno uništenje svakoga ko se protivi okupatoru.

On je za vrijeme okupacije napisah pamflet o Hrvatima i o držanju Hrvata, u kome je sa zločinačkom promišljenošću napao cijeli hrvatski narod bacajući na njega svu odgovornost za strašne zločine koje su izvršili pavelićevi ustaše. On je takođe za vrijeme okupacije napisao spis ≫novo i staro≪ u kome kleveta NOP, kao ustaško-hrvatski pokret, koji se vodi pod ≫boljševičko-partizanskom firmom≪ sa ciljem razbijanja jedinstva srpskog i hrvatskog naroda u borbi protiv okupatora.

On je u početku septembra 1944 godine neposredno pred konačno oslobođenje Beograda od svojih istomišljenika i pristalica Draže Mihailovića obrazovao pretstavnički odbor sa zadatkom da poslije povlačenja Nijemaca iz Beograda pomogne optuženom Mihailoviću. Produžujući uporno svoj protivnarodni rad on je napisao ≫deklaraciju udruženih srpskih stranaka u kojoj je klevetao narodnu vlast, tražio demobilizaciju vojske i zaštitu izdajnika koji se nalaze u emigraciji, sa ciljem podrivanja narodne vlasti i odbrambene sposobnosti zemlje. Izloženim radnjama optuženi Mihailović, Moljevič, Žujović, Topalović, Vilović, Radić, Vranešević, Glišić, Jovanović Slobodan, Puri, Ninčić, Živković, Knežević Radoje, Gavrilović Knežević Živan, Fotić, Jovanović Dragomir, Dinić, Jonić, Dokić, Mušicki i Pavlović, izvršili su krivična djela izdaje i ratnih zločina iz čl. 3 tačka 3, 4 i 6 Zakona o krivičnim djelima protiv naroda i države, optuženi Mihailović, Vranješević i Mušicki još i krivična djela organizovanja oružanih bandi u cilju nasilnog obaranja postojećeg državnog uređenja iz čl. 3 tačka 7 istog Zakona, optuženi Marković i Kumanudi izvršili su krivična djela izdaje i ratnih zločina iz čl. 3 točka 3 i 6 Zakona krivičnim djelima protiv naroda države i optuženi Marković još krivično djelo iz člana 2 Zakona zabrani izazivanja nacionalne, rasne i vjerske krivnja naroda. Sa naprijed izloženog na osnovu citiranih zakonskih propisa čl. 4 Zakona o krivičnim djelima protiv naroda i države, optuženi Kumanudi na osnovu čl. 6 istoga Zakona, čl. 5 Zakona o krivičnim djelima protiv naroda i države, čl. 16 Zakona o državljanstvu Zakona FNRJ i čl. 3, 4, 5 i 6 Zakona o vrstama kazne — sud presuđuje: PRESUDA 1) Mihailovića Dragoljuba-Dražu na kaznu smrti strijeljanjem ,trajan gubitak političkih i pojedinih građanskih prava i konfiskaciju cjelokupne imovine; 2) Moljevića Stevana na kaznu lišenja slobode sa prinudnim radom u trajanju od 20 godina, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava, osim roditeljskih u trajanju od 10 godina i na konfiskaciju cjelokupne imovine. Kazna lišenja slobode sa prinudnim radom ima mu se računati od 3 septembra 1945 godine, kada je slobode lišen; 3) Žujović Mladen na kaznu smrti strijeljanjem, trajan gubitak građanskih i političkih i pojedinih građanskih prava, konfiskovanje cjelokupne imovinu i na gubitak državljanstva; 4) Topalović Živko na kaznu lišenja slobode s prinudnim radom u trajanju od 20 godina, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava u trajanju od 10 godina, konfiskaciju cjelokupne imovine i gubitak državljanstva.

Kazna lišenja slobode s prinudnim radom počinje teći od dana kada je slobode lišen. 5) Vilovića Đuru, na kaznu lišenja slobode s prinudnim radom u trajanju od 7 godina, gubitkom političkih i pojedinih građanskih prava u trajanju od 3 godine i na konfiskaciju cjelokupne imovine. Kazna lišenja siobode s prinudnim radom ima mu se računati od 3 septembra 1945 godine kao danа kada je slobode lišen. 6) Radić Radoslava-Rada na kaznu smrti strijeljanjem, trajan gubitak političkih i pojedinih građanskih prava i na konfiskaciju cjelokupne imovine; 7) Vranješevića Slavoljuba, na kaznu lišenja slobode s prinudnim radom u trajanju od 20 godina, gubitkom političkih i pojedinih građanskih prava osim roditeljskih u trajanju od 10 godina , na konfiskaciju cjelokupne imovine. Kazna lišenja slobode i prinudni rad računa mu se od 20 septembra 1945 godine kao dana kada je lišen slobode 8) Glišić Miloša na kaznu strijeljanjem, trajan gubitak pojedinih građanskih prava i na konfiskaciju cjelokupne imovine; 9) Jovanović Slobodana na kaznu lišenja slobode s prinudnim radom u trajanju od 20 godina, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava u trajanju od 5 godina, konfiskaciju cjelokupne imovine i gubitak državljanstva. Kazna lišenja slobode s prinudnim radom počinje mu teći od dana kada je slobode lišen; 10) Purić Božidara na kaznu lišenja slobode sa prinudim radom u trajanju od 15 godina, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava u trajanju od 10 godina, na konfiskaciju cjelokupne imovine i na gubitak državljanstva. Kazna lišenja slobode s prinudnim radom počinje mu teći od dana kad je slobode lišen. 11) Ninčić Momčila na kaznu lišenja slobode s prinudnim radom u trajanju od 8 godina, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava u trajanju od 5 godina, konfiskaciju cjelokupne imovine i na gubitak državljanstva. Kazna lišenja slobode sa prinudnim radom počinje od dana kada je lišen slobode; 12) Živković Petra na kaznu smrti strijeljanjem, trajan gubitak političkih 1 građanskih prava, konfiskaciju cjelokupne imovine i na gubitak državljanstva; 13) Knežević Radoja na kaznu lišenja slobode s prinudnim radom u trajanju od 10 godina, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava u trajanju od pet godina, konfiskaciju cjelokupne imovine i na gubitak državljanstva. Kazna lišenja slobode s prinudnim radom počinje mu teći od dana kad slobode bude lišen. 14) Gavrilović Milana na kaznu lišenja slobode s prinudnim radom u trajanju od 15 godina, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava u trajanju od 8 godina, konfiskaciju cjelokupne imovine i na gubitak državljanstva.

Kazna lišenja slobode s prinudnim radom počinje mu teći od dana kad slobode bude lišen; 15) Knežević Živana na kaznu lišenja slobode s prinudnim radom u trajanju od 20 godina, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava u trajanju od 10 godina, konfiskaciju cjelokupne imovine i na gubitak državljanstva. Kazna lišenja slobode s prinudnim radom počinje mu teći od dana kada slobode bude lišen; 16) Fotić Konstantina na kaznu lišenja slobode s prinudnim radom u trajanju od 20 godina, gubitak političkih i građanskih pojedinih prava u trajanju od 10 godina, konfiskaciju cjelokupne imovine i na gubitak državljanstva. Kazna lišenja slobode s prinudnim radom počinje mu teći od dana kada slobode bude lišen; 17) Jovanović Dragomira-Dragog na kaznu smrti strijeljanjem, trajan gubitak političkih i pojedinih građanskih prava i konfiskaciju cjelokupne imovine; 18) Dinić Tanasije na kaznu smrti strijeljanjem, trajan gubitak političkih i pojedinih građanskih prava i konfiskaciju cjelokupne imovne; 19) Jonić Velibora na kaznu smrti strijeljanjem, trajan gubitak političkih i pojedinih građanskih prava i na konfiskaciju cjelokupne imovine; 20) Dokić Đura na kaznu smrti strijeljanjem, trajan gubitak političkih i pojedenih građanskih prava ј na konfiskaciju cjelokupne imovine; 21) Mušicki Kostu na kaznu smrti strijeljanjem, trajan gubitak političkih i građanskih prava i na konfiskaciju cjelokupne morine; 22) Pavlović Boška na kaznu smrti strijeljanjem, trajan gubitak političkih i pojedinih građanskih prava i na konfiskaciju cjelokupne imovine; 23) Marković Lazara-Lazu na kaznu lišenja slobode sa prinudnim radom u trajanju od 6 godina, gubitak političkih i pojedinih građanskih prava osim roditeljskih u trajanju od 3 godine i na konfiskaciju cjelokupne imovine. Kazna lišenja slobode s prinudnim radom ima mu se računati od 2 septembra 1945 godine kao dana kada je slobode lišen; 24) Kumanudi Kostu na kaznu lišenja slobode s prinudnim radom u trajanju od 18 mjeseci i gubitak političkih i pojedinih građanskih prava osim roditeljskih u trajanju od 2 godine i na konfiskaciju cjelokupne imovine.

Kazna lišenja slobode s prinudnim radom ima mu se računati od 3 marta 1946 kao dana kada je slobode lišen. Pošto je pročitao dispozitiv presude pretsjednik Vojnog vijeća pukovnik Đorđević dao je opširno usmeno obrazloženje. Presudu koja je izrečena optuženom Draži Mihailoviću i ostalim izdajnicima prisutni su pozdravili sa burnim klicanjem Narodnom sudu kao što će je pozdraviti svi narodi Jugoslavije koji su u toku NOB podnosili strahoviti teror i zločine izdajnika Draže Mihailovića i njegovih pomagača. ≫Izričući ovakvu presudu, rekao je pukovnik Đorđević, sud je smatrao da je bio vjeran tumač narodnih osjećanja pravde i pravičnosti i da je žigosanjem izdaje otadžbine ostao dosljedan vjekovnim slobodarskim tradicijama naših naroda koji su od pamtivijeka iznad svoga izdizali slobodu, a izdaju otadžbine osuđivali kao najteži zločin.“ Protiv presude ovoga suda nema pravnog lijeka i presuda je odmah izvršna. Jedino lica koja su osuđena na kaznu smrti mogu lično ili preko svojih branilaca ili njihovi rođaci da podnesu molbu za pomilovanje Prezidijumu Narodne skupštine FNRJ. Sud je odredio rok do večeras do 20 časova u kom osuđeni na smrt mogu podnijeti molbu za pomilovanje.

Digitalni Arhiv možete pretraživati na internet adresi www.infobiro.ba. Riječ je o izdanju Mediacentra Sarajevo koji podržava razvoj nezavisnog i profesionalnog novinarstva u BiH.