O kakvom pokolju Srba u Srebrenici govori Milivoje Ivanišević?

Znam, muka vam je više od rata u Bosni i Hercegovini, i meni je.

Rat je stao prije 25 godina i za to vrijeme mnogo toga je rečeno i napisano, ali na taj način da je svaki narod pričao i pisao svoju istoriju, koje su najčešće međusobno suprostavljene i zavađene. Kao posljedicu takvih istorija imamo svakodnevo falsifikovanje činjenica i laži.

Ovo je najnovija laž.

Neki dan naiđoh na izjavu Direktor Instituta za istraživanje srpskih stradanja u 20. vijeku Milivoja Ivaniševića datu Alternativnoj televiziji u kojoj on kaže „da i najnovija dešavanja u Crnoj Gori dokazuju da Srebrenica visi kao stalna omča iznad srpskog vrata, jer su i mnogi srpski političari prešutjeli pokolj vlastitog naroda u Srebrenici i prihvatili “činjenice sile” o navodnom stradanju Bošnjaka, a ne “činjenice istine”, a potom dodaje „da je u Srebrenicu, na poziv srebreničkih i bratunačkih boraca, kao njihov gost i ratni prijatelj ušao na Petrovdan 1995. godine i da u gradu nije bilo živih Srba. Sve mještane – pretežno nepokretne, stare i bolesne osobe i njihove rođake ili prijatelje koji su bili sa njima da ih njeguju – muslimani su poubijali. Poubijani su i svi srpski ratni zarobljenici. U soliteru blizu policijske stanice našao sam i fotografisao zaklanu sitnu i staru ženu. Poslije sam saznao da se pokojnica zove Iva /ili Ika/ Mirković“.

Evo na početku pokušajte da se se sjetite srpskih političara koji prećutkuju stradanje srebreničkih Srba i prihvataju „činjenice sile“ o stradanju Bošnjaka. Ja se ne mogu sjetiti nijednog. Postoje političari kao što je Čedomir Jovanović koji redovno posjećuje komemoraciju u Potočarima. Bilo je ranije nekih srbijanskih političara koji su zločin u Srebrenici nazivali genocidom, ali oni su odavno u penziji. Današnji političari o tome nezainteresovano šute ili ne žele o tome javno da se izjašnjavaju. U Srbiji nema nijednog političara koji negira bilo koji zločin nad Srbima.

U Republici Srpskoj ne postoji političar koji priznaje genocid nad Bošnjacima u Srebrenici, jer znaju da je sam čin priznanja genocida, početak kraja njihove političke karijere. Najbolji primjer za to je Dragan Čavić i Milorad Dodik. Čavić je onomad to priznao i danas ga više nema na političkoj mapi Republike Srpske, dok je Dodik od nekoga ko je priznao genocid u Srebrenici evoluirao u njegovog najvećeg negatora.

Jednom riječju Ivanišević priča gluposti.

Kada je 12. jula 1995. godine Ivanišević ušao sa srpskom vojskom u Srebrenici, u gradu nije zatekao nijednog živog Srbina i kako on kaže „Sve mještane – pretežno nepokretne, stare i bolesne osobe i njihove rođake ili prijatelje koji su bili sa njima da ih njeguju – muslimani su poubijali. Poubijani su i svi srpski ratni zarobljenici.“

Kao što vidite on priča u množini navodeći nas na pomisao da je tog jula 1995. godine u Srebrenici izvršen „pokolj“ preostalih Srba.

Podaci Republičkog centra za istraživanje rata, ratnih zločina i traženje nestalih lica Republike Srpske, pokazuju nešto potpuno drugačije. Prema njihovim podacima 1995. godine u opštini Srebrenica ubijen je jedan civil, pogunula su 24 vojnika i za dvije osobe se utvrđivalo da li su poginuli kao civili ili vojnici. Interesantan je podatak da u Srebrenici 1994. godine nije stradao ni jedan srpski civil, kao ni u susjednoj opštini Bratunac.

O kakvim ubistvima civila i njihovim tijelima po Srebrenici priča Ivanišević, teško je reći?

Za 3,5 godine rata u Bosni i Hercegovini ubijeno 108 srebreničkih srpskih civila i 324 vojnika. Najviše ih je stradalo 1992. godine – 76, potom 1993. godine 31 i postavlja se pitanje o kakvom „pokolju“ govori Ivanišević.

Mediji u Republici Srpskoj svakodnevno promovišu raznorazne ivaniševiće, nastojeći da brane nešto što je neodbranjivo, svjesno učestvujući u promociji falsifikovanih istorijskih činjenica. To rade da bi genocid u Srebrenici negirali, da bi sistematsko ubijanje muškaraca prikazali kao čin osvete, da bi Srbe prikazali kao žrtve, ništa manje od Bošnjaka, a ne radi istine.

Zato je važno da se o ovome piše i 25 godina nakon rata.