Dok nas mame, šećerom nas hrane

Milijarda konvertibilnih maraka rijetko se poklanja. Još rjeđe se odbija. Dio državnog parlamenta se, doduše, svojski upinje da konačno progura kroz glasanje taj famozni zakon o akcizama na gorivo, čime bi milijarda iz Brisela stigala u ruke ovdašnje vlasti.

Opozicija je, dabome, ta koja kvari posao. Njih se nimalo ne dotiče ni izjava evropskog ambasadora u Sarajevu Wigemarka, koji je ove sedmice panično poručio da je EU spremna “da stavi na sto 500 miliona eura čim vlasti na sto stave dogovorene poreze”.

Iako za svoje NE opozicija ističe razne razloge, u suštini se svi oni svode na samo jedan, i to onaj koji se ne pominje. Oni, naime, ne žele da vlast dobije u ruke svježi novac, i to nekoliko milijardi maraka. Jer, osim one evropske, tu je još nekoliko koje bi se u budžetima našle ubiranjem 15-postotne akcize na gorivo.

Na mnogo načina se, u stvari, može tumačiti i komentarisati višemjesečna “akcizna kriza”. Posebno zanimljiva je tajna te evropske milijarde. Zašto nam je nude, zašto nas maltene prinuđavaju da je uzmemo?

U suštini, tajne nema. Ta poklon-milijarda je sve samo ne velikodušni dar. Ona je još jedan “trojanski konjčić” kojim Evropa nastoji da se potpuno ubaci na naš teren, da nas, zapravo, još čvršće uzme u svoje kandže. Dobre ceste kroz BiH su, iako ni nama ne bi smetale, mnogo potrebnije njima.

Oni žele da dokrajče svoje planove premrežavanja starog kontinenta kvalitetnim asfaltom, od Berlina do Atine, pa sve do Istanbula. Po njima bi uglavnom jezdila njihova roba, brzim putevima bi se brzo vraćao i novac koji bi tako zarađivali. A te puteve bi, kao što je poznato, njihove kompanije uglavnom i gradile. Možda bi se kroz to u evropske kase vratilo i više od milijarde koju nam tako “velikodušno” nude.

Dabome da oni misle na sebe. A mislimo li na sebe mi, kojim se to nudi?

Bosna i Hercegovina je mala, nejaka i u evropskom rasporedu moći nevažna država. To smo danas, to ćemo biti i sutra, pa i zanavjek. Kroz istoriju smo uvijek bili tuđi mali džep, sa minimalnom šansom da uvećamo svoj značaj, pogotovo da se spasimo od pohlepe onih koji izrabljuju male narode i male države.

Jedina vještina koja nam može pomoći da nas ne oderu do gole kože je vještina ugovoranja “partnerskih poslova” u kakve spada izgradnja autoputeva kroz našu zemlju. A to bi se ogledalo, recimo, u tome da se od Brisela, umjesto ponuđene milijarde, traži više – možda i čitave dvije!

Možda je to pravi ekvivalent njihovom budućem dobitku. A možda naša “ucjena” i prođe, obzirom da Evropa prema nama postaje nešto izdašnija u trenutku kad njena moć slabi i kad više nije sigurna da će BiH biti baš njen plijen. Stoga u tom novcu ima i političkog mirisa, kojim se nastoji nadjačati onaj ruski ili turski, koji se takođe širi ovim krajevima. A svi oni, dok nas mame, nutkaju nas šećerom i još kojekakvim slatkim mamcima.

Sve će na kraju neizbježno biti – gorko, kad moćnici krenu da vraćaju uloženo i kad se prepoznaju njihove prave namjere, ili evropske ili one druge. EU je već pokazala šta slijedi nakon faze tzv. predpristupnih donacija, kad ona otvara svoj novčanik. Eno Hrvatske, koja nakon početnog uzleta postaje plijen moćnih evropskih biznisa i kompanija, padajući po ekonomskoj vitalnosti iza Rumunije i Bugarske.

Opekla se i Slovenija. Nakon prvih evropskih godina i velikih ekonomskih skokova, kriza je riječ koja postaje dio slovenačke svakodnevnice. Kukaju i druge, male srednjeevropske države: Češka, Slovačka, Mađarska… Razmišljamo i o mogućnosti istupanja iz EU, nedavno je upozorio češki predsjednik.

Bosna i Hercegovina je mala, nejaka i u evropskom rasporedu moći nevažna država. To smo danas, to ćemo biti i sutra, pa i zanavjek. Kroz istoriju smo uvijek bili tuđi mali džep, sa minimalnom šansom da uvećamo svoj značaj, pogotovo da se spasimo od pohlepe onih koji izrabljuju male narode i male države.

Sve pomenute državice, od kojih smo mi još manji i slabiji, postale su plijen evropskih giganata, koji su Uniju i napravili, i to za sebe. A onda su u nju počeli da uvlače svoje žrtve.

Jedna od narednih mogli bismo biti i mi. Samo je pitanje koliko će nas oderati i učiniti ovisnim o sebi. Ako se od toga uopšte moguće odbraniti, onda se to čini već sada, i to grčevito. Ne smijemo dozvoliti da nam jedna milijarda pomuti mozak, ali se ne smijemo ni precijeniti i griješiti u računu: možda nas na kraju oni ipak poklope, a da za to ne dobijemo ništa, nego da ih čak molimo da nas prime pod svoje skute.