Srpski doprinos antisemitizmu

Ovih dana se na sva zvona telali i teoretiše oko činjenice postoji li i u kojoj mjeri je zastupljen antisemitizam, kao kulturna i istorijska devijacija na ovim prostorima. Pišu se čitave tirade oko toga ima li ga na stadionima BiH, jesu li Hrvati antisemite po rođenju i milijarde drugih stvari.

Red je upoznati plebs sa Nikolajem Velimirovićem, srpskim Vladikom o čijem znamenitom „liku i djelu“ uče djeca sa obje strane Drine. I to, ne samo da uče, nego se igraju i pozorišne monodrame po njegovim umovanjima, a podignut je na pijedestal pravoslavnog sveca.

Pa, hajde da saznamo nešto o Nikolaju.

 Jevreji i kultura dole, Hitleru bravo!

 Tako se Nikolaj Velimirović u knjizi “Tamnički prozor” sa posebnim žarom okomio na kulturu uopšte:

,,…Neće biti nikakvo čudo ako crkva propiše molitvu protiv kulture kao zbira svih zala. Jer kad ima molitvu protiv gordosti i protiv mržnje i divljaštva i bezboštva i krivoverstva i nasilja i grabeži i svakoga bogohulstva i svakoga nečoveštva, zašto ne bi imala molitvu protiv kulture kao zbira svih tih zala? Ne samo da bi takva molitva bila i opravdana i potrebna, nego mislimo da bi trebalo odrediti jedan državni molitveni dan u godini kad će se sav narod sa svojim starešinama moliti Bogu i Gospodu da ga spase od kulture. “

Nije volio kulturu i džaba. Mada, to samo uvećava njegove zasluge u očima puka, koji se baš ni sami ne češu puno za kulturu. A bio je i vizionar, jer u današnje vrijeme nemamo samo jedan dan već 365 dana u godini kad se borimo protiv kulture.

Ali imao je Vladika i svojih ljubavnih strana. Tako je preko svake mjere obožavao lik i djelo Adolfa Hitlera i poredio ga sa Svetim Savom. Velimirović, na sebi svojstven način, u knjizi “Nacionalizam Svetoga Save”opisuje sličnosti između ove dvojice ,,ujedinitelja“:

,,U žalosnoj zabludi žive oni naši ljudi koji misle da je odvajanje nacionalizma od vere, i države od crkve rezultat nekog “progresa“. Ipak se mora odati poštovanje sadašnjem nemačkom Vođi, koji je kao prost zanatlija i čovek iz naroda uvideo da je nacionalizam bez vere jedna anomalija, jedan hladan i nesiguran mehanizam. I evo u XX veku on je došao na ideju Svetoga Save, i kao laik poduzeo je u svome narodu onaj najvažniji posao, koji priliči jedino svetitelju, geniju i heroju. A nama je taj posao svršio Sveti Sava, prvi među svetiteljima, prvi među genijima i prvi među herojima u našoj istoriji.“

(Nacionalizam Svetoga Save predavanje održano na proslavi Nedelje pravoslavlja u Beogradu 1935)

Shodno ljubavi prema Adolfu, Jevreje je mrzio preko svake mjere. Baš, baš, onako sočno. Kroz raznorazne teorije zavjere.

,,… To Evropa ne zna, i u tome je sva očajna sudba njena, sva mračna tragedija njenih naroda. Ona ništa ne zna osim onog što joj Židovi pruže kao znanje. Ona ništa ne veruje osim onog sto joj Židovi zapovede da veruje. Ona ne ume ništa da ceni kao vrednost dok joj Židovi ne postave svoj kantar za meru vrednosti. Njeni najučeniji sinovi su bezbožnici (ateisti), po receptu Židova.

Njeni najveći naučnici uče da je priroda glavni bog, i da drugog Boga izvan prirode nema, i Evropa to prima. Njeni političari kao mesečari u zanosu govore o jednakosti svih verovanja i neverovanja. Sva moderna gesla evropska sastavili su Židi, koji su Hrista raspeli: i demokratiju, i štrajkove, i socijalizam, i ateizam, i toleranciju svih vera, i pacifizam, i sveopštu revoluciju, i kapitalizam, i komunizam. Sve su to izumi Židova, odnosno oca njihova đavola.

Za čudenje je da su se Evropejci, potpuno predali Židovima, tako da židovskom glavom misle, židovske programe primaju, židovsko hristoborstvo usvajaju, židovske laži kao istine primaju, židovska gesla kao svoja primaju, po židovskom putu hode i židovskim ciljevima služe.”

(Nikolaj Velimirović “O Jevrejima”, u: Nikolaj Velimirovic Reči srpskom narodu kroz tamnički prozor)

Kad ovako promotrimo, nije ni čudno kako je i Srbe doživljavao kao arijevce:

,,Čiji ste vi, mali Srbi?
Mi smo deca Božja. I ljudi arijevske rase kojoj je sudba dodelila počasnu ulogu da bude glavni nosilac Hrišćanstva u svetu. Mi smo članovi velike porodice slovenske, koja je kroz mnoge vekove burno čuvala stražu na kapijama Evrope, da plemena slabije rase i niže vere ne bi uznemiravali krštenu Evropu u njenom mirnom razvijanju i napredovanju. Mi smo narod kršteni, narod hristonosni. I tako, mi smo po krvi arijevci, po prezimenu Sloveni, po imenu Srbi, a po srcu i duhu Hrišćani.”

(Govor vladike Nikolaja Velimirovića, održan na 550. Vidovdan (28. juna 1939. godine) u manastiru Ravanici)

Samo nacizam Vladiku spasava!

Čudne li ironije! Da li je Bog, đavo, nacizam ili nešto treće uplelo svoje prste, ali upravo ove i ovakve izjave su spasile Nikolaja Velimirovića od sigurne smrti. Naime, pred kraj ljeta 1944. godine, Nijemci su vladiku Nikolaja Velimirovića, ne znajući za njegove ,,zasluge”, sproveli iz manastira Vojlovica u zloglasni logor Dahau u Njemačkoj.

Ali, zalaganjem Dimitrija Ljotića, lokalnog naci-kvislinga, vladika Nikolaj je pušten iz njemačkog zatočeništva pa je kraj rata dočekao u Sloveniji sa srpskim nacionalistima. Jasno je da je Ljotiću bilo dovoljno da predoči vladikine tekstove i Nikolaj je bio fraj. Krunski dokaz Nikolajeve privrženosti nacistima bila je obnova njemačkog vojnog groblja u Bitolju 1934. godine za koju je dobio odlikovanje od Hitlera lično.

Ovaj i ovakav čovjek odselio se u Ameriku gdje je i umro.

Ludilo živi

U svijetu je poznato pravilo nulte tolerancije. Npr. negiranje holokausta i otvoren nacizam, nikako, nigdje i nikada nemaju opravdanje niti su u pravnim, državno uređenim krugovima dozvoljeni. Ovakve pojave se sankcionišu!

Međutim, narod srpski živeći u magli neznanja, od sredine 80-ih, počeo je da stvara kult ,,sveca” Nikolaja, čovjeka koji nikada nije bio kanoniziran, čovjeka za koga je sramota reći da je jedan od najvećih Srba ikada… Nekada je to bilo pučko neznanje, a nekada čista velikosrpska manipulacija. Manipulacija koja je uništila i dehumanizovala Zapadni Balkan 90-ih. Čovjek oko koga se vode ozbiljne polemike i čija djela su na spisku zabranjenih u većem dijelu svijeta dobrodošao je upravo preko njih u Republiku Srpsku i Srbiju.

I Vladika mrtav živi

Tako, na sve rečeno, imali smo nedavno poetsku monodramu koju je besjedio Petar Božović, koji je u krovnoj teatarskoj kući Srpske čitao citate iz djela ovog ,,sveca u pokušaju”. I nije kriv Božović, nisu krivi ni vjeroučitelji, koji unesrećenoj dječici telale o veličini djela ,,sveca”. Nisu krive institucije koje dopuštaju i čak podstiču štampanje knjiga  i afirmativnu priču o Nikolaju, nije kriva prepuna sala pozorišta koja frenetično aplaudira…. Krivi smo svi mi koji nešto znamo, a ćutimo. A, kao što rekoh, gore pobrojane stvari zahtijevaju nultu toleranciju. Znati, a ćutati, kako nas uče, jednako je saučesništvu.

I onda se pitamo otkud pokreti ,,Obraz”, „Naši”, ,,1389”, koji otvoreno ljubuju sa nacizmom! Kako to da ošišana dječica kukastim krstovima i rukicama visoko podignutim u vazduh na ,,zi hajl”, pozdravljaju uljuljkanu Srbiju? A sve to u narodu kome se desio Jasenovac.

Sjetih se jedne zanimljive anegdote u koju je bio umiješan pokojni patrijarh Pavle. Naime, nenadano je ušao u prostoriju gdje se vodila žučna rasprava o kanonizaciji Velimirovića. Saslušao je velikodostojnike i njihove argumente ,,za” i ,,protiv”, pa je rekao kako, naravno, nema ništa od toga.

,,Reći ćemo narodu da nije svetac jer je previše pušio”, lakonski je presjekao Pavle.

A kad patrijarh prepozna otpadnika u svojim redovima, na nama je da primijenimo stopu nulte tolerancije.

Nema zakonskog, pravnog i moralnog načela prema kojem bi se rukovodili mislima i djelima Nikolaja Velimirovića,  ljubitelja Adolfa Hitlera i deklarisanog mrzitelja Jevreja, nigdje na svijetu, a pogotovo ne ovdje!

Nema nikakvog opravdanja da se desi ,,performans u pokušaju” gdje se čitaju zapisane umotvorine ovog čovjeka. Što je najgore, njegove pisane ,,mudrosti” , djeca uče u vrtićima, školama, na fakultetima…

Ali, eto, u Banjaluci još uvijek odzvanjaju ,,duboke misli vladike Nikolaja”. Svima nama na ponos.