Sevdah Takht Damira Imamovića: Objavljen spot za pjesmu “Sarajevo”

Pjesma “Sarajevo” novi je autorski rad Sevdah Takht Damira Imamovića koji govori o jednom drugačijem gradu raskidajući sa sevdalijskom tradicijom hvalospjeva o gradovima.

Video je režirao Amer Kapetanović sarajevski je fotograf sa kojim Damir Imamović sarađuje već godinama. Njegova videa za pjesme “Hajrija” i “Kada moja mladost prođe” zapaženi su raniji radovi. “Sarajevo” je bazirano na njegovom viđenju Sarajeva, noirovskoj estetici igre između intime i javnog prostora.

Muzičarima je obično teško da objasne šta je to što sviraju, otkud dolazi i kamo ide. Sevdah Takht Damira Imamovića nema takvih poteškoća. Novi album koji stiže nakon mnogo hvaljenog prvijenca iz 2012. godine, čudo je jasnog promišljanja, kristaliziranih melodija i duboke refleksije.

Preuzevši ime od sevda, turske riječi za ‘ljubav’, s korijenom u arapskom sawda (‘crna žuč’ ili ‘melanholija’), sevdah se na Balkanu izvodi, u ovoj ili onoj formi, negdje od 15. stoljeća. Iako se možda prečesto podlegne kušnji da ga se nazove “bosanskim bluzom”, sevdalijska poetska i muzička preokupiranost ljubavlju, čežnjom i gubitkom otkriva vezu s drugim evropskim tradicijama kakva je, npr., fado, čiji centralni koncept saudade i sam stoji u vezi sa sawda.

Rođen i odrastao u Sarajevu, Damir Imamović uronio je u zvuk sevdaha još od djetinjstva. Mnogo je toga napisano o njegovoj zvjezdanoj porodičnoj tradiciji – djedu i ocu koji su zapamćeni kao legende ovog žanra. Međutim, od dana kada je rastjerivao dosadu u skloništu učeći prve akorde na gitari tokom opsade grada ranih 1990ih, Damir je potpuno promijenio pravila igre. Jer ne radi se o čovjeku koji bi bez puno truda upisao sebe u liniju nasljednog prava – bilo bi to prelagano. On dolazi s pitanjima i, iznad svega, izazovima: pitanjima za čuvare baštine koji su posvećeni svođenju stila, ritma i repertoara na zatvoreni skup konvencija; i izazovima nešto novijim, 20ovijekovinim ortodoksijama koje bi od sevdaha htjele napraviti odraz nacionalnog karaktera. Imamovićeva umjetnost nije ništa drugo do tiha, uporna pobuna unutar sevdaha – duboko promišljen rad koji odbija zavodljivost nacionalizma. On tu muziku odvodi izvan njenog rodnog mjesta i pokazuje joj svijet.

Novi album iscrpljuje ove muzičke i kulturne ortodoksije. Naslov Dvojka odnosi se (možda i pomalo provokativno) na dvočetvrtinski ritam iz vremena ‘zlatnog doba’ sevdaha – 1950ih i 1960ih, kada su mnoge konvencije žanra kodificirane i kada je ono što nisi mogao raditi imalo jednaku težinu kao i ono što si mogao. Dovoljno je ljubavi za te konvencije da bismo mogli govoriti o jednom, iako skeptičnom, odavanju počasti starijim generacijama Radija Sarajevo. Ipak, ovo ne bi bio album Sevdah Takhta da od samog početka ne kreće potpuno po svom.

‘Sarajevo’, pjesma koja otvara album, stavlja poznato sevdalijsko sazvučje u službu jednog ‘drugog Sarajeva’, nestajućih i zaboravljenih generacija onih koji se nisu uklopili a tiho su obojili kulturni i politički život bosanskog glavnog grada. Cjelokupnim albumom provejava elegična atmosfera, ali i sporogoreća ekstaza: od ‘Opio se mladi Jusuf-beg’ (još jedan od Sarajlija među nama) pa sve do predivne i gipke ‘Lijepa Zejno’, pjesme koja pokazuje tačno šta nedavno uvođenje violine donosi Sevdah Takhtu. Između njih leže pjesme nade i slomljenog srca u zadivljujućoj igri između tradicije i inovacije, na albumu koji je više ili manje jednako podijeljen između Imamovićevih originalnih kompozicija i pjesama autora čija su imena odavno zaboravljena.

U rukama slabijeg muzičara, ovo bi moglo nalikovati pukoj arheologiji. Ali iza Imamovićevog predivnog, zrijućeg glasa i zabavljanja s svojim novim, specijalno za njega napravljenim tamburom, stoji rijetko dobar i nedovoljno hvaljen bend: perkusionista Nenad Kovačić, čiji su zapadnoafrički uticaji savršen dar sevdahu; basista Ivan Mihajlović, zaigran i mrtav ozbiljan, sve u istom dahu; i novopridošla Ivana Đurić, čija violina predstavlja usidrenje u tradiciju sevdaha koje ime albuma zajebantski obećava.

Sevdah Takht Damira Imamovića savršeno paše Glitterbeatovom kulturnom i muzičkom entuzijazmu. Njihove priče su globalne a dolaze iz istinske ljubavi za regionalnu tradiciju iz koje potiču – ljubavi koja je dovoljno jaka da izdrži zahtjeve koje pred nju postavlja ovaj mladi i neumorni umjetnik. Onoliko koliko je kultura uvijek i politika, a borba unutar jedne uvijek je i borba u drugoj, ovo je suštinski politički projekt. Ali to je i Imamovićev najsnažniji lični iskaz do sada. On je uvijek išao prema tome da snimi ovaj album i sretni smo da ga je napravio s nama.